Waar technologie ons voorheen vooral ontlastte van fysieke activiteiten, zijn nu onze hersenen aan de beurt voor ‘verlichting’. We hebben zowat alle informatie van de wereld in onze broekzak en dat biedt gigantisch veel mogelijkheden, maar ja... het zit nog wel in die broekzak. Als ik op de fiets naar het station race, zou mijn smartphone theoretisch al kunnen inschatten of ik een tandje bij moet zetten om droog aan te komen en mijn trein te halen. Alleen, wat heeft mijn broekzak daaraan?

Het schrijven van documentatie wordt door ontwikkelaars vaak ervaren als een noodzakelijk kwaad. Terwijl het toevoegen van commentaar in de code vaak wel wordt gedaan en dat toch ook een vorm van documenteren is. Maar dan zit je al in de code, waar je het liefst bent en dan is het niet zo moeilijk om even wat toe te voegen. Maar documentatie die code overstijgend is, blijft vaak een ondergeschoven kindje.

"Brussel was toen nog een bruisende stad ..." Op een dag stuurde mijn baas me naar de hoofdstad van België, om in een klein team een telecomklant van software te voorzien. Ik werd in een chic hotel gehuisvest, van waaruit ik elke dag met mijn bolide van de zaak, door de geboorteplaats van Grand Jacques, naar de parkeergarage naast het Gare Du Nord reed. Aangezien de klus veel langer ging duren dan gepland (een zeldzaamheid!?!), was deze weelde van korte duur en er werd voor mij een appartement gevonden in Brussel Oost, de Franse expat buurt. Derhalve verlegde ik de route naar mijn werk en kwam zo elke morgen door een straat achter het station te rijden. Om een of andere reden is zo'n straat bijna altijd een nijverheidsgebied van rationele strekking met bijbehorende verlichting (rood). "Allez, meneer, tis te zegge, da's vleesverhuur!” De dames in kwestie draaiden overuren, net als wij, maar dan 's morgens vroeg: de gordijnen open, de TL's aan, het overige uit. Helaas eindigde de straat in een voortdurende opstopping, dus we reden stapvoets defilé, gekweld door de aanblik van deze Sirenen.